Το σεξ δεν μένει πια εδώ

Γιατί δεν θέλει πια να το κάνετε (τόσο συχνά);

Από τον Γιώργο Μελισσινό
Η κλασική πρώτη αντίδραση είναι να ρίξεις το φταίξιμο στον εαυτό σου. Κάτι δεν πάει καλά μ’ εσένα και δεν του κάνει κούκου πια. Μήπως πάχυνες; Μήπως σε βαρέθηκε; Μήπως η ρουτίνα της καθημερινότητας έφθειρε το πάθος; Μήπως έλιωσε τη μαγεία το ότι σε είδε πρωί, μουρτζούφλω, χλομή, χωρίς βοηθήματα απ’ τον Χόντο και μαλλί κομμωτηρίου; Μήπως τον έχεις ξενερώσει επειδή δουλεύεις πολύ, αγχώνεσαι με τη δουλειά σου και δεν κάνεις άλλο από το να γκρινιάζεις ότι γίνονται περικοπές και ότι σίγουρα είσαι στη λίστα αυτών που θα απολυθούν;
Τι θα σου πουν οι άλλοι
Επειδή το φαινόμενο είναι μάλλον αρκετά διαδεδομένο, όλοι θα έχουν κάτι να σου πουν. Oι φίλες, η μαμά σου (που είναι προχωρημένη και χώνεται γενικά στη ζωή σου), οι συνάδελφοι, η Τατιάνα και τα περιοδικά. Και φυσικά ο ψυχολόγος, στον οποίο θα καταλήξεις αν είσαι γυναίκα «των λύσεων» και θέλεις τα πάντα στη ζωή σου να τα αντιμετωπίζεις «με επαγγελματισμό».
Σε γενικές γραμμές θα σου πουν ότι αν ο φίλος σου αρνείται το σεξ, ακόμη και όταν όλα τα άλλα στη ζωή σας πάνε πρίμα και δεν υπάρχει άλλη, δεν πρέπει να το παίρνεις κατάκαρδα. Δεν φταις εσύ. Κατά πάσα πιθανότητα η έλλειψη λίμπιντο δεν έχει αφετηρία την εικόνα σου, τη συμπεριφορά σου, τη σχέση σας. Το ότι δεν του σηκώνεται πια (εύκολα) έχει σχέση με το ότι οι περισσότεροι άντρες έχουν προβλήματα στύσης όταν είναι αγχωμένοι, οπότε μάλλον φταίει η δουλειά του (ή η ανεργία του), το καταπιεστικό αφεντικό του, κάποιος ανταγωνιστής που πάει να του φάει τη θέση ή τα καταραμένα deadlines που τον στοιχειώνουν.
Επίσης, το πρόβλημα μπορεί να έχει σχέση και με έμμεσα παράγωγα του άγχους. Αν, για παράδειγμα, λόγω της καταπίεσης που αισθάνεται στα εργασιακά του το έχει ρίξει στο φαΐ και το πιοτί, λογικό είναι να μην μπορεί να αποδώσει. Το σεξ είναι, όσο και να μην το πολυπαραδεχόμαστε, μια αθλητική δραστηριότητα, με την ευρεία έννοια. Πώς μπορεί να σκοράρει ένας άντρας παραγεμισμένος με παϊδάκια ή ναρκωμένος με ενάμισι μπουκάλι Τζόνι; Θα μπορούσε να τρέξει σ’ αυτή την κατάσταση; Ή να παίξει μπάλα;
Επίσης θα σου πουν, αν «το χάνει» κατά τη διάρκεια της προσπάθειας, αν η σημαία υποστέλλεται, ότι δεν πρέπει να τον πληγώσεις (πράγμα που εσύ, έστω και πλαγίως, το κάνεις εννοείται), αλλά να δείξεις κατανόηση και μεγαλοψυχία. Συμβαίνει σε όλους κάποια στιγμή. Μίλα του και χαλάρωσέ τον. Άνοιξε μια (χαμηλών τόνων) κουβέντα για τη σχέση σας, πόσο ευτυχισμένη είσαι μαζί του, και δώσε του να καταλάβει ότι μπορεί να μοιραστεί μαζί σου οτιδήποτε τον απασχολεί, μπλα, μπλα.
Oι ειδικοί λένε ότι όλα τα προβλήματα ενός άντρα κάτω από τη ζώνη έχουν σχέση με ό,τι συμβαίνει ψηλά, στο μυαλό του. Μπορεί να έχει οικονομικά προβλήματα, για τα οποία ντρέπεται να μιλήσει (όλοι οι άντρες στις σύγχρονες κοινωνίες ευνουχίζονται από τα οικονομικά, γι’ αυτό κάποιοι θεωρούν τις ειδήσεις τον Νο 1 εχθρό του σεξ). Ή, ακόμη, μπορεί το πρόβλημα να είναι απόρροια ενός κράματος από οικονομικά, εργασιακά αλλά και ευρύτερα κοινωνικά θέματα, που τον έχουν γονατίσει. Μήπως εσύ, που έγινες πολύ σουξέ, βούτηξες ξαφνικά σ’ έναν περίγυρο όπου είναι όλοι «καλός κόσμος», χλιδάτοι, σνομπ κι αυτός αισθάνεται ότι δεν μπορεί να αντεπεξέλθει;
Επίσης, μπορεί να μην είναι καλά στην υγεία του και να μη θέλει να το παραδεχτεί ή απλώς, όπως οι περισσότεροι άντρες, να φοβάται να πάει σε γιατρό. Προσπάθησε να καταλάβεις και ηρέμησέ τον, βοήθησέ τον να πιστέψει ότι ακόμη κι αν έχει κάποιο πρόβλημα υγείας, εσύ θα είσαι εκεί, θα το αντιμετωπίσετε μαζί, οπότε δεν υπάρχει λόγος για πανικό, δεν έχει νόημα να κλείνεται και να μαραζώνει.
Αλλά η αλήθεια είναι αυτή
Αυτά λίγο πολύ θα σου πουν, κι εσύ θα τα πιστέψεις. Γιατί θέλεις και γιατί σε βολεύει. Oυφ! Τελικά δεν φταις ΕΣΥ, αλλά αυτός – όπως πάντα. Κι όποτε βουρκώνεις, χιλιάδες ροζ μαντιλάκια θα εμφανίζονται για να σκουπίσουν το ακριβό σου δάκρυ. Όποτε σουφρώνεις με απορία το στοματάκι σου, χιλιάδες φωνούλες θα σου λένε όλα αυτά που θέλουν να ακούσουν τα ροζ αφτάκια σου για να μη χολοσκάσεις, το καημένο. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ο κόσμος κατατρύχεται από σύνδρομα ενοχής απέναντι σ’ εσένα, τη γυναίκα. Έχει κόμπλεξ ολοκαυτώματος για τόσους αιώνες «άδικης αντρικής υπεροψίας και κακομεταχείρισης», τόσα χρόνια που σε είχε κλεισμένη σπίτι να καθαρίζεις και να αρκείσαι στο ρόλο του «σκεύους ηδονής» (μμμ, ίσως δεν ήταν και τόσο χάλια). Επίσης, κι αυτό δεν είναι καθόλου αμελητέο, γιατί εκτός από το «άλλο μισό του ουρανού» είσαι και το 70% της αγοραστικής δύναμης, με απλά λόγια εσύ κινείς την αγορά. Oπότε οι πάντες, άντρες και γυναίκες «του χώρου», «της αγοράς», ειδικοί και μαϊντανοί, συνωμοτούν σιωπηλά, ώστε εσύ «η πελάτισσα» να μη χαλάς ποτέ τη ζαχαρένια σου, μη μας βουλιάξεις την οικονομία!
Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική και, πριν σου τη ζωγραφίσω, ας κάνουμε μια υπόθεση. Φαντάσου ότι αυτός, ο αγχωμένος, ο καταπονημένος, ο αδιάφορος και δεν ξέρω τι άλλο αγαπημένος σου είναι βυθισμένος άλλο ένα βράδυ στον καναπέ, χαζεύει σαπουνόπερες και δεν σου δίνει σημασία, ακόμη κι αν ανέβεις τσιτσίδι και χορέψεις το χορό του Ζαλόγγου στο μπαλκόνι. Cut. Εσύ εξαφανίζεσαι από το πλάνο (δεν ξέρω πού πας, εξαερώνεσαι, δεν υπάρχεις). Χτυπάει το κουδούνι και μπαίνει η Αντζελίνα, που μόλις τα χάλασε με τον Μπραντ. Κάθεται στον καναπέ απέναντί του διπλώνοντας τα δυόμισι χιλιόμετρα πόδια της, τον κοιτάει με τα βαθιά, υπνωτικά μάτια της και γλείφει σκεπτικά τα θεσπέσια χείλη της. Όχι, όχι, δεν είναι ντυμένη εξεζητημένα ούτε είναι βαμμένη από κάποιο μάγο του Χόλιγουντ. Φοράει τζιν, φανέλα, αθλητικά και είναι τελείως άβαφτη και αχτένιστη. Αλλά είναι η Αντζελίνα. Τι φαντάζεσαι; Ότι ο καλός σου θα συνεχίσει να χαζεύει τις τσιρίδες του Λαζόπουλου στην TV; Ή ότι ούτε τα άλογα του Διομήδη δεν θα μπορούσαν να τον κρατήσουν μακριά της έστω για λίγα δευτερόλεπτα;
Ααα, μου λες ότι με την Αντζελίνα it’s too f*** obvious. Ότι είναι σαν να κλέβεις εκκλησία (που δεν είναι και τόσο εύκολο αν πέσεις στον παπα-Τσάκαλο – άσχετο, αλλά μου ’ρθε φλασιά). OK, ας βγάλουμε την Τζολί από το πλάνο. Ας βάλουμε π.χ. την Κίρα Νάιτλι. Τώρα σου αρέσει; Νομίζεις ότι πάλι θα συνεχίσει να είναι αδιάφορος; Νομίζεις ότι δεν θα θέλει να γευτεί τα τρικυμισμένα χείλη της, να δει από κοντά το αβυσσαλέο βλέμμα της, να αγγίξει το μεταξένιο (μέγκλα, που θα ’λεγε κι ο ρεμπέτης) δέρμα της, να τυλίξει τα αγαλμάτινα πόδια της γύρω του;
Για να γίνω ακόμη πιο σκληρός, βγάλε τις διάσημες και βάλε όποια άλλη κοινή θνητή θέλεις. Όχι μπάζο, από αυτές που σε εκνευρίζουν γιατί λες ότι «σε ανταγωνίζονται», αλλά στην πραγματικότητα σου θυμίζουν τις δικές σου αδυναμίες. Την κόρη του φούρναρη, που του χαμογελάει γλυκά όταν του δίνει τα ρέστα, την όμορφη και γενναία συνάδελφό του, που προφανώς τον πάει αλλά και προφανώς δεν έχουν κάνει (ακόμα) τίποτα, κάποιες φίλες σου που έχουν στενάξει στην μπακουρίαση και τον κοιτάνε σαν ξερολούκουμο, κάποιες γκαρσόνες στα μπαρ. Η λίστα είναι ατέλειωτη – σταματάω πριν πάθεις εγκεφαλικό και το έχω κρίμα στη συνείδησή μου.
Άρα, ποιος φταίει; Γιατί με όλες αυτές θα ήταν διαφορετικός, θα ήταν όλα αυτά που δεν είναι μαζί σου; Και γιατί, όπως πλέον καταλαβαίνεις, και με οποιαδήποτε από αυτές θα ξενέρωνε όταν κι αυτή θα γινόταν η ομιλούσα κεφαλή της βαρεμάρας; Όταν θα είχε ρίξει την ευχάριστη σέξι μάσκα «της αρχής» και είχε μείνει πίσω κάποια που το μόνο που κάνει είναι να ασχολείται με τις ίντριγκες της δουλειάς της, τα κουτσομπολιά της παρέας, τα βαρετά αισθηματικά δράματα που περνάνε οι φίλες της, που δεν αισθάνεται πια σέξι (άρα, στην αρχή ήταν θέατρο) ούτε κάνει καμιά κίνηση που να ξεφεύγει από τα μικρομεσαία καθιερωμένα, γιατί της φαίνεται «αστείο»; Που δεν πιάνει τον ταύρο από τα κέρατα γιατί αμαζόνα δεν υπήρξε ποτέ, αντίθετα είναι ένα γυναικάκι που θέλει και τη (μαμαδίστικη σπανακο-) πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο; Αμ, δεν γίνεται!
Χαριστική βολή
Θα σου το πω απλά. Το λάβαρο σηκώνεται όταν κυκλοφορήσει το αίμα και γεμίσει τις κατάλληλες «δεξαμενές». Και το αίμα δεν κυκλοφορεί από μόνο του. Πρέπει κι εσύ να κάνεις προσπάθεια, καθημερινά. Δεν σημαίνει, επειδή σου είπαν πως το «νινί σέρνει καράβι», ότι εσύ πρέπει να αράξεις και να περιμένεις να συρθεί από μόνο του. Αν σε ενδιαφέρει, ξύπνα, ανατινάξου. Διάλεξε την αγαπημένη σου σέξι σταρ (αυτήν που σου ταιριάζει) και μπες στο ρόλο. Τι θα του έκανε αυτή; Πώς θα συμπεριφερόταν, τι θα έλεγε; Τι; Εσύ δεν παίζεις ρόλους; Και, μεταξύ μας, τι κάνεις τόσα χρόνια, από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου; Απλώς, αντί να παίζεις εύκολους ρόλους από «μικρά» πρότυπα, από everyday κατινίτσες και μαμαδο-θείτσες, διάλεξε έναν κορυφαίο, έναν αποδεδειγμένα πετυχημένο, και θα με θυμηθείς. It’s show time!

πηγη